De diepvries is ontdooid en gesopt, de bodemplaat van de combimagnetron geschrobd, de gootsteen ontkalkt, de wasjes in de wasmachine worden steeds kleiner (‘nog even alles wegwerken, want de kraamhulp zou toch denken..’) en de oven draait op volle toeren: havermoutkoek met appel en peer (vrij vertaald recept Uit Paulines Keuken) laat momenteel het huis naar de herfst ruiken.
Uit de tuin van mijn ouders komen nog wat prachtige bloemen om mijn uitzicht op te fleuren. Je wil niet gaan wachten, maar die uitgerekende datum is toch een soort magische grens. Het is aantrekkelijk om iedere kramp (en die heb ik veel de laatste week) als wee te verwelkomen, ieder toiletbezoek te bedenken dat er weleens vliezen zouden kunnen gaan breken en iedere nacht voor het slapen gaan de spanning te voelen ‘misschien begint het vannacht wel!’. Het kind komt toch pas echt wanneer hij er zelf klaar voor is. Hopelijk is hij dat vandaag. Of morgen.
Het gehaakte aapje aan de bijtring was een ‘probeersel’ van lieve Kelly (kan hij nóg mooier dan?). En de kaart met bemoedigende woorden van Jessica kwam als geroepen. Dan nog maar een keer mijn nagels opnieuw lakken (chloor en schuurmiddel zijn weinig bevorderend).
9 Comments