Dat je kind dan ineens langer dan een meter is. Dat hij precies aanvoelt wanneer je verdrietig bent en je dan even komt troosten, dat hij rustig met een doos Lego aan tafel kan gaan zitten en dan foutloos iets nabouwt, dat hij tussen de middag niet meer slaapt en vooral dat hij geen peuter meer is. Onze gezellige, enthousiaste en lieve Lode is vier jaar! Nog een hele lange zomer fulltime samen, maar daarna gaat Goof ervaren hoe het is om enig kind te zijn. Lode zijn we dan het grootste gedeelte van de dag kwijt aan zijn nieuwe juf op De Grote School.
Een pakkende slogan in het nieuwe boek van Karlijn van de Wier. Eentje die we normaal gesproken even zouden lezen en dan snel weer door.. maar die nu wat meer binnen komt. We zijn allebei zo enorm toe aan vakantie. Beter nog: we zouden beiden een week non-stop kunnen slapen. Maar ja. Dat is nogal lastig met respectievelijk een dreumes en een bijna peuter-af en een kleuter en twee pubers. De dreumes die nog steeds niet zo slaapt als gehoopt. De peuter in de welbekende en erg moeilijke ‘ik ga bijna naar de basisschool en tot die tijd haal ik het bloed onder iedereen zijn nagels’-fase. En de pubers die total loss zijn na een intensief jaar leren, studeren, plannen, groeien. En de kleuter die ook veel voor haar kiezen kreeg. Dan noemden we nog niet eens de pup die zich niet per se altijd volgens het hondenboekje gedroeg. Het nieuwe huis. De plannen. Het herstel. Het blog.
Aan alles merk je dat het schooljaar alweer bijna om is: de puf van de kinderen is op, de toetsweken worden gepland, het uitje met de klas voorbereid. De tassen met nakijkwerk vullen zich gestaag, minstens zo hard als het energielevel daalt. Even door de zure appel heen bijten, want het is echt heel erg bijna zover, de zomervakantie is nog maar een paar weekjes van ons verwijderd.
Soms – lees: heel vaak – maakt één van ons een fijn plaatje voor Instagram en zegt de ander dat het beeld ‘veel te mooi’ is voor ons kleine hoekje op IG. Meestal – lees: altijd – is er een hele serie mooie foto’s geschoten (de zogenaamde ‘net nietjes’) die eigenlijk een kleine blogpost waard zijn. Dit is dan ook precies zoals PRCHTG ontstaan is: we wilden meer ruimte. Ruimte voor begeleidende tekst bij de geschoten beelden, ruimte voor het delen onze ‘vondsten’ (waaronder dit kastje), om kleine beetjes geluk (zoals de verjaardagen van de kinderen, fijne uitjes en lekkere taartjes) vast te leggen en af en toe lekker te kunnen experimenteren met kleur. Een kick om dit vervolgens te delen met jou die daar ook blij van wordt. Gewoon, omdat het kan!
