Uren naar een donker plafond staren terwijl ik eigenlijk doodmoe was, Stijn ergerde zich rot aan mijn niet te temmen temperament, m’n koffie smaakte bitter: alle alarmbellen rinkelden. Toen Jessica me in Utrecht verzekerde dat het wel zo moést zijn (en zij heeft het altijd bij het rechte eind, echt!), kocht ik die zondag toch maar een test. Geen twijfel mogelijk: hartstikke zwanger.
Zwetend wakker worden uit een toch al zo lichte slaap ‘zit er wel echt wat in m’n buik?’ en de paniek of ik dat wel kan: moeder zijn van twee (twee!) kinderen. En dan aan de andere kant de euforie. Een baby! Zo’n klein, zacht wezentje, volledig afhankelijk van ons.
Wachten op plopjes die langzaamaan zullen veranderen in schopjes (en genadeloze karatetrappen maar daar denk ik nog even niet aan), de voorpret met de liefste pakjes in maatje 50 en natuurlijk het verhuizen van Lode naar een grote jongenskamer. Een buik waar weer iedereen een oordeel over zal gaan vellen. Ik heb Stijn beloofd om me daar deze zwangerschap niks -nouja, minder is al een mooi streven- van aan te gaan trekken, om hem met trots te gaan dragen. Mijn nieuwe baby.
73 Comments